Repetition of the Original Sin
- art book
Ἡ ἐπανάληψη τοῦ προπατορικοῦ ἀμαρτήματος σὰν άσκηση (ἐν)θύμησης καὶ ενδόσιμο, ὦστε μέσω αὐτὴς νὰ ἀναδείξει: πὼς ὅλα τὰ νέα στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀρχαία.
Σὰν σύμβαση τὸ βιβλίο, στὴν περίπτωση αὐτή, θέτει σκοπὸ καὶ ἐνδιαίτημα μέσω μιὰς ἐπαναλαμβανόμενης σχεδιαστικὴς ραβδοσκοπικὴς αποτύπωσης, νὰ ἐπιτύχει τὴν ἀέναη ἐπανάληψη τῶν πραγμάτων: πὼς μέσω τῆς ἐπανάληψης αὐτής «νέες» μορφὲς προκύπτουν—
The repetition of the Original Sin as an exercise for remembrance and as a cause, so that through it, can show: that everything modern in reality is ancient.
As a convention, the book, in this case, sets a goal and a habitat through a repetitive design rhabdoscopic imprint, to achieve the perpetual repetition of things: how through this repetition “modern” forms emerge—
Η παπαδιαμάντια επανάληψη για να καρποφορήσει χρήζει αλλαγής χεριών:
[…]¨Εἰς τὸ πλάγι ἑνὸς βουνοῦ, εἰς τὸ μέρος τὸ πλέον ἄγονον καὶ ἄνυδρον, ὁ Στέφος, ἔδωκε τρεῖς λίρας εἰς πτωχὸν χωρικὸν καὶ ἠγόρασεν ἐκτεταμένον ἀγρόν. Μόλις ἔβαλε νὰ καλλιεργήσουν τὸ κτῆμα, καὶ τὴν τρίτην ἡμέραν οἱ ἐργάται ἀνεκάλυψαν ἄφθονον βρύσιν εἰς μίαν γωνίαν. Ἐπὶ εἴκοσι χρόνους ὁ πρῴην ἰδιοκτήτης δὲν εἶχε παύσει ν᾽ ἀνασκαλεύῃ ὅλον τὸ ἔδαφος καὶ ποτὲ ἡ σκαπάνη του δὲν ἔτυχε νὰ κτυπήσῃ εἰς τὴν θαυματουργὸν φλέβα! Τινὲς εἶπον, ὅτι ἀνεκαλύφθη καὶ μεταλλεῖον ἐντὸς τοῦ ἀγροῦ ἐκείνου· ἀλλὰ τοῦτο ἴσως ἦτο ὑπερθεματισμός.¨
Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, Τ’ Μποῦφ’ τ’ πλί
«Ένα απόλυτο, μια απολύτως αγνή μοναδικότητα, αν υπήρχε, δεν θα εμφανιζόταν καν, ή τουλάχιστον δεν θα ήταν διαθέσιμη για ερμηνεία».
«Για να γίνει ερμηνεύσιμη, πρέπει να διαιρεθεί, να συμμετέχει να ανήκει. Δεν θα υπήρχε ερμηνεία του έργου -δεν θα υπήρχε καν γραπτό- χωρίς αυτήν την επαναλυψημότητα [iterability]».
—Jacques Derrida