Repetition of the Original Sin

   Ἡ ἐπανάληψη τοῦ προπατορικοῦ ἀμαρτήματος σὰν άσκηση (ἐν)θύμησης καὶ ενδόσιμο,  ὦστε μέσω αὐτὴς νὰ ἀναδείξει: πὼς ὅλα τὰ νέα στὴν πραγματικότητα εἶναι ἀρχαία.
   Σὰν σύμβαση τὸ βιβλίο, στὴν περίπτωση αὐτή, θέτει σκοπὸ καὶ ἐνδιαίτημα μέσω μιὰς ἐπαναλαμβανόμενης σχεδιαστικὴς ραβδοσκοπικὴς αποτύπωσης, νὰ ἐπιτύχει τὴν ἀέναη ἐπανάληψη τῶν πραγμάτων: πὼς μέσω τῆς ἐπανάληψης αὐτής «νέες» μορφὲς προκύπτουν—

   The repetition of the Original Sin as an exercise for remembrance and as a cause, so that through it, can show: that everything modern in reality is ancient.
   As a convention, the book, in this case, sets a goal and a habitat through a repetitive design rhabdoscopic imprint, to achieve the perpetual repetition of things: how through this repetition “modern” forms emerge—