Κεντρικός Λόγος — Νίκος Σκούρας

Με αργές κινήσεις άνοιξε το δεξί πάνω ντουλάπι του γραφείου.
Το μάτι του έπεσε σε ένα μικρό καφέ χάρτινο κουτί τοποθετημένο στο βάθος. Με γράμματα καλλιγραφικά μια λέξη ήταν πάνω
γραμμένη. ‘’Ποιήματα’’. Λέξη που τον πήγαινε μακριά. Στα 1980. Τότε που άρχισε να δοκιμάζει το μεγάλο αντηχείο των λέξεων
πάνω στο χαρτί. Τράβηξε έξω το κουτί με μια μαζεμένη ανυπομονησία αιώνων.
Πρώτο αντίκρισε το γαλάζιο ντοσιέ με τη μαύρη μπορντούρα και δύο τυπωμένες λέξεις. Κεντρικός Λόγος.
Ο Λόγος ανυπόκριτος και εξομολογητικός, λυτρωτικός και ανατρεπτικός, που γίνεται το κέντρο της νύχτας για να αλλάξει όλα
όσα η μέρα απόθεσε με ευκολία στην όχθη του νου. Με μια ορμή όλα να τα ξαναδεί και να τα ξαναπεί, να τα προχωρήσει πιο
βαθιά και να γίνουν κτήμα εσωτερικό, να τους δώσει άλλο στίγμα και νόημα, αυτό που ταιριάζει στις μακρινές καταβολές του και
στα βαθιά του όνειρά. Γιατί έτσι μόνο μπορεί να συνεχίσει να υπάρχει στην καθημερινότητα.
Από κάτω ήταν το κόκκινο ντοσιέ με την ξεθωριασμένη δαντέλα να κυκλώνει πάλι δύο λέξεις. Ερωτικές εσωστρέφειες.
Οι Έρωτες που ξεκίνησαν αλλά δεν έφτασαν, που έμειναν στα χαλάσματα, που πνίγηκαν μέσα στις πολλές υποσχέσεις, που
έβγαλαν τα βαθιά τους φωνήεντα σε ώρες σημαντικές, που γκρέμισαν και έχτισαν τον κόσμο από την αρχή, που έβαψαν αλλιώτικα τη μέρα και φώτισαν τα σκοτάδια της νύχτας. Άλλοι έφυγαν κλαίγοντας και με σφιγμένα τα δόντια και άλλοι έμειναν στη γωνία του δρόμου σαν επαίτες. Οι Έρωτες αυτοί ξαναγυρνάνε, ψάχνουν το βαθύ τους αποτύπωμα μέσα από τις λέξεις, αφηγούνται ξανά  τον εαυτό τους σαν να ψάχνουν για μια δικαίωσή και μια εξήγηση, κάτω από τη σκόνη του χρόνου αναμετρώνται με αυτό που τους έστειλε στον κόσμο των απωθημένων αναμνήσεων, γίνονται φωνές εσωτερικές και ανομολόγητες.